​

​

 

​

​

​

​

​

​

​

​

Sekta (definicja moja) :

Destrukcyjna, silnie zhierarchizowana organizacja społeczna o charakterze totalitarnym, z silnym ukierunkowanym na władztwo przywódcą (bądź przywódcami) z jasnym przekazem (religijnym, psychologicznym bądź ekonomicznym) wykluczającym inne organizacje o podobnym charakterze, zmieniająca poprzez zamierzoną psychomanipulację w sposób gwałtowny osobowość adepta i dostosowująca ją do swoich celów i potrzeb.

​

Podstawowe informacje

​

1. Guru

 

Autorytety są główną przyczyną że człowiek stoi w miejscu. (J.W. Goethe)

 

Guru sekty : Osoba przyznająca sobie prawo do kształtowania świata na swój wyimaginowany sposób, zachęcająca swoich zwolenników, poprzez dyscyplinę i swój autorytet, do brania udziału w tej zmianie, która ma ich całkowicie zmienić i uwolnić od „starego” ja, obiecująca osiągnięcie krainy szczęścia i miłości nieosiągalnej bez jej udziału (królestwo boże, uwolnienie od cierpień).(definicja moja)

 

Tak naprawdę rzadko działa sam, najczęściej korumpuje ludzi poprzez rozdawanie zaszczytów realnych bądź wyimaginowanych, przyznając rozmaite przywileje, które w istocie może w każdej chwili cofnąć przy każdej próbie niesubordynacji. Wymaga całkowitego posłuszeństwa i lojalności. Nie przestrzega reguł etycznych ani nie okazuje szacunku. Traktuje swoich wyznawców w sposób instrumentalny. Odnosi korzyści materialne jak też upaja się własną władzę (co bywa decydujące), nie odczuwa empatii. Jest zwolennikiem autorytaryzmu i w ten sposób kształtuje też swoich wyznawców.

 

Guru może występować pod różnymi nazwami. Może to być mędrzec, prorok, widzący, oświecony, mesjasz, bóg, syn boży itp. Jest to ktoś kto WIE. Zna Prawdę. Nazwy często mają budzić religijne, święte skojarzenia.

​

Guru jest najczęściej paranoikiem o osobowości narcyza.

​

 

Do realizacji swoich celów guru potrzebuje następujących podstawowych narzędzi :

1) indoktrynacji i

2) środków dyscyplinująco-kontrolujących.

​

W tym celu guru (bądź „oświecona grupa” ) dąży do jak najszybszego oderwania wyznawcy od dotychczasowego środowiska i „ulepienia”nowego człowieka (nowo-narodzonego do nowych zadań, znającego Prawdę).

Po zwerbowaniu nowego członka sekty jest on poddany „obróbce”. W początkowej fazie jest to

1) love bombing, następnie

2) uzależnienie emocjonalne i w końcu

3) warunkowa miłość.

Warunkiem uczestnictwa w „prawdzie” jest podporządkowanie się przywódcy. Jednym z elementów tego podporządkowania jest życie w izolacji. W sektach zamkniętych całkowite , w sektach „otwartych” izolacja jest częściowa. Nowo złowiony członek sekty porzuca swoje dotychczasowe życie i zamieszkuje z innymi członkami sekty, zwanymi z reguły siostrami i braćmi. Zazwyczaj żyje w komunie, którą tworzą niespokrewnieni ze sobą członkowie sekty bądź też biologiczne rodziny podporządkowane jednak guru, jak np. w sektach mormońskich.

 

 2. Przemoc jako element dyscyplinujący

- duchowa przemoc (np. nie ma zbawienia poza grupą)

-emocjonalna przemoc (np. warunkowa miłość, egzorcyzmy, fobie, lęki)

-fizyczna przemoc (związana z doktryną bądź związana z nadużyciem władzy przez liderów (guru) sekty)

 

 3.  Model Bite

Model BITE opracował amerykański specjalista od sekt Steven Hassan.

 

• Kontrola zachowania : wspólne działanie, sztywny plan zajęć, powtarzalność, rytuały, nagrody i kary (lider-hierarchia) ; posłuszeństwo

• Kontrola myśli : indoktrynacja, nowomowa, pojmowanie świata na sposób czarno-biały (krytyczne uwagi są odbierane jak od szatan)  Kain-Abel. Określony sposób myślenia na różne rzeczy, np. myśląc o małżeństwie myśli się blessing. Wypieranie, racjonalizacja myśli. Zagłuszanie złych myśli (atak szatana) – nauka niemyślenia

• Kontrola  uczuć : strach i poczucie winy. Wróg zewnętrzny. Świat na zewnątrz jest zły (nie od Boga) , nie zna Boga. Szczęście jednostki jest równoznaczne z celami grupy (zbawianie świata). Wywoływanie fobii i lęku przed światem.

• Kontrola informacji. Wszystkie informacje krytyczne są od szatana, wypieranie i racjonalizowanie.

​

                                                                            Cechy sekty destrukcyjnej

​

1. Ekskluzywizm : polega na swoistym wybraństwie. Tylko my znamy prawdę. Tylko my znamy Boga.

2. Izolacja : mentalna zawsze, fizyczna czasami, od całkowitej np. Gałąź Dawidowa, Sekta Jima Jonesa, po częściowo.

3. Ślepe podporządkowanie przywódcy (guru, nauczyciel itp.)

4. Fanatyzm (każdy powinien do nas przystąpić bo my mamy prawdę)

5. Dyscyplinowanie członków poprzez np. braterskie rozmowy, komitety sądownicze (Świadkowie Jehowy)

6. Obowiązek głoszenia

​

Uwaga: ta cecha nie występuje zawsze, bardzo często zdarza się, że sekta zamyka się w sobie i w ogóle zaprzestaje głoszenia swoich prawd. Zamyka się w swojej wyjątkowości.

​

7. Dławienie indywidualności na rzecz grupy. Podporządkowanie jednostki grupie. Kontrola zachowania pod kątem interesów grupy

8.Manipulacja mająca na celu uzależnienie od grupy (np. love bombing)

9. Dokładne określenie zasad i reguł, których przekraczanie jest na rozmaity sposób karane

10. Hierarchia władzy. Scentralizowany system władzy.

11. Ukrywanie całej prawdy o grupie. Objawianie „prawdy” stopniowo.

12.Oblężona twierdza. Silna polaryzacja , czarno biały świat. My – dobro, Bóg, oświecenie itp. Oni – zło, świat, Szatan. Stygmatyzacja świata zewnętrznego

13. Niechęć a nawet nienawiść do osób które opuściły sektę mający na celu izolację osób pozostających w sekcie od tych którym udało się odejść.

14. Odrzucenie tradycyjnych wyznań jako „nieduchownych”, nietrzymających się „prawdy” itp.

15. Brak kontroli z zewnątrz, "państwo w państwie". Pogarda do "świata".

16 . Wiara w rychły koniec świata podtrzymywany na wszelkie sposoby przez sektę , utrzymujący członka sekty w ciągłym poczuciu zagrożenia (dotyczy sekt apokaliptycznych, co stanowi większość sekt).

Opierając się na własnych doświadczeniach chciałabym dodać do tych cech jeszcze dwie cechy.

​

1. Idea „nadczłowieka”.

To idea nawiązująca do „nowego wspaniałego świata” . Sekty budują nowy wspaniały świat poprzez dyscyplinę i podporządkowanie przywódcom co postrzegane jest jako słuszny „trud” poniesiony na ołtarzu słusznej idei. Idea ta zazwyczaj jest mitem nawiązującym do ideału. Idealny świat, idealne stosunki międzyludzkie. Idealni ludzie budują w pocie czoła świat rzekomo pozbawiony konfliktów. To idea zakładająca, że człowiek dzięki swojemu zaangażowaniu w szerzenie prawd sekty zmienia świat lub swoje życie na lepsze. Może to być budowa świata ale również „własnego rozwoju duchowego” dostępnego rzekomo tylko w tej niepowtarzalnej grupie.

Wydaje mi się, że rzadko się mówi o tym ideowym aspekcie sekty. A jest to bardzo ważny aspekt przyciągający do sekt ludzi inteligentnych, otwartych (tak, tak)  poszukujących sensu i celu w swoim życiu, odpowiedzi na trudne pytania, które przecież zadajemy sobie wszyscy. Dla idealistów. Dlaczego tyle zła? Dlaczego ja? Itd. Itp. Grupa ma się odróżniać od „świata” (dlatego ciemne sprawki z takim trudem przenikają do świata zewnętrznego), bo sekta ma być nieskazitelna. Ludzie zawsze „porządni”, bez zmazy. To ci , którzy mają się od „świata” odróżniać. Wszelkie niedogodności np. związane z egzekwowaniem obowiązków przez sektę są racjonalizowane, nawet jeśli występują wprost przeciwko potrzebom jednostki (np. cały system dyscyplinujących kar) Nagrodą jest przynależność do ekskluzywnej grupy, znającej „prawdę”.

2. „Dziecięcość” – to cecha sekt, która w prosty sposób prowadzi do faktu, że człowiek zadowolony jest z faktu , że nie musi sam podejmować decyzji (coś takiego w pewnym momencie zaczęłam odczuwać w kwestii związanej z blessingiem).

Polega to na tym , że bezkrytycznie ale często z ulgą oddajemy  się w ręce naszych kochanych przywódców. Może to być lider, starszy zboru albo inny "lepiej wiedzący". Specjalista od duchowości, diety czy czego tam jeszcze (ile potrzeb tylu przywódców)   Bo oni wiedzą lepiej. Bo są np. dojrzalsi duchowo według sekty oczywiście, bo posiedli moc, bo mają moc uzdrawiania, znają przyszłość, lewitują, znają święte pisma lepiej od innych oczywiście.   Człowiek powoli jest niezdolny do podejmowania samodzielnych decyzji a guru przejmuje nad nim władzę,  nawet w najprostszych sprawach, zdjęta jest z członka sekty odpowiedzialność za własne życie, również błędy. Oczywiście jest to iluzja , za którą członkom sekty wypada gorzko zapłacić.

 

Co pomaga sektom?

 

1. Irracjonalne podejście do życia co ułatwia przyjmowanie "prawd objawionych".

Takie podejście wbrew pozorom wcale nie jest takie rzadkie. Często możemy spotkać ludzi przesądnych (komu z nas nie zdarzyło się nie witać przez próg). Dużo łatwiej przychodzi nam krytykować cudzą łatwowierność czy wiarę. Rzadko dostrzegamy że nasze przekonania też przecież nie do końca są naukowe. Wierzymy w świat duchowy, odwiedzamy wróżkę, nie stosujemy szczepionek, wierzymy w magię, nie jest nam obca spiskowa teoria dziejów itp. itd. Zazwyczaj gdy myślimy o sektach myślimy Jak w ogóle można w coś takiego wierzyć? No cóż. Przyjrzyjmy się sobie uważnie...

​

2. Potrzeba wspólnotowości. Życie razem. Bardzo silna więź emocjonalna związana z tym samym celem nadającym  sens życia. Prowadząca do potrzeby częstego spotykania się, wspólnego działania na rzecz rozwoju sekty.

Podsumowując jednym zdaniem

Jeśli ktoś uważa, że wie lepiej jak powinno wyglądać Twoje życie, omijaj go z daleka , bo

NIKT NIE WIE LEPIEJ OD CIEBIE JAK JE PRZEŻYĆ

 

Sekta oferuje

 

1 ) Cudowne rozwiązanie wszystkich problemów

2) Synkretyzm religijny.  Nowa filozofia.

3 )Rzekomą naukowość nie podpartą jednak dowodami

4) Pomoc w wychodzeniu z nałogów. Werbowanie poprzez tzw. działalność charytatywną i społeczną jednocześnie nawracając na jedyną słuszną drogę.

 

Uwiarygadnianie się sekty

 

Doskonale nadają się do tego rozmaite znane osoby, od aktorów po polityków. Tłumią też lęk przyszłego adepta przed grupą. Każda większa sekta może pochwalić się taką osobą.

Guru

 

1)      Zafałszowana przeszłość guru, podawanie nieprawdziwych informacji jako prawdy. Z naciskiem na wyjątkowość charakteru   guru i jego nadzwyczajne możliwości

2)      Czerpanie korzyści majątkowych i wynikających z władzy.

3)      Zaburzona osobowość

 

 

Etapy wchodzenia do sekty na podstawie scjentologii, Moona i ŚJ.

 

1)      Love bombing podczas werbowania, zasypywanie listami , zapraszanie na rozmaite wydarzenia).  Jesteś wyjątkowy, masz niesamowity potencjał. Pochlebstwo. Masz do odegrania ważną rolę (np. zbawiania świata, informowanie o mesjaszu etc.)

2)      Zdobywanie informacji poprzez testy, rozmowy, ankiety.

3)      Stopniowe poznawanie prawd sekty (stopnie wtajemniczenia). Na razie nie możesz pojąć prawdy ale jak z nami postudiujesz (rozwiążesz kolejne testy)to pojmiesz więcej ; nie możesz prawdy poznać sam, musisz coś w tym kierunku uczynić i to uczynić z nami), weźmiesz udział w konferencji, wykładzie, studiowaniu Biblii itp.

4)      Emocjonalne uzależnienie. Potrzeba spotykania się z członkami sekty, zaprzyjaźnianie się, budowanie toksycznych więzi.

5)      Pojawiają się wymagania. Wszyscy są mili ale musisz się zmienić, naciskają na zmianę Twojego życia. Musisz ciągle coś poprawić w swoim życiu ale my służymy pomocą. (Zafałszowanie rzeczywistości, wyolbrzymianie problemów z przeszłości i teraźniejszości)

6)      Pytania niewygodne są „zamiatane pod dywan” (dowiesz się później). Nie ma odpowiedzi wprost. Odsyłanie do lektur sekty i zapewniają Cię że później wszystko stanie się jasne. Mogą też całkowicie zbywać niewygodne pytania, zmieniając umiejętnie temat

7)      Zdobywanie informacji , które posłużą destabilizacji psychicznej, która z kolei powoduje większą podatność na indoktrynację

8)      Ciągle powtarzanie określonych czynności  (np. codzienna modlitwa o określonej porze, medytacja, mantra itd.,, ćwiczenie „komunikatywności „aż do skutku) – pranie mózgu. Gdy czynności te kończą się czujesz ulgę i wdzięczność (np. po długim wykładzie)

9)      Nauka posłuszeństwa , obowiązkowości , bycia ciągle w gotowości wywołująca ciągłe zmęczenie i w rezultacie poczucie winy. Zmęczenie powoduje mętlik w głowie i przyjmowanie prawd sekty „dla świętego spokoju”

10)   Ciągła obecność członków sekty. Ciągle zadawanie pytań w stylu czy mam czas na spotkanie, kiedy się spotkamy mające na celu zerwanie z dotychczasowym środowiskiem rodzinnym i społecznym co ułatwia indoktrynację i „usypia czujność”  Obracanie się ciągle w ich towarzystwie.

11)   Zerwanie kontaktów z osobami „myślącymi inaczej” w tym jeśli trzeba ze swoją rodziną.

12)   Wywoływanie skrajnych emocji (huśtawki nastrojów) od poczucia szczęścia i spełnienia po stany depresyjne

13)   Studiowanie „prawd sekty” bez osobistych refleksji służy do wyeliminowania wszelkich wątpliwości. Zachęcanie do „dobrego” studiowania (broszur informacyjnych sekty) jako kolejny etap wtajemniczenia. Ciągła potrzeba zgłębiania prawd sekty (dianetyki)

14)   Podpisanie deklaracji (w przypadku ŚJ chrzest) służenia organizacji. Mooniści taką deklarację składają co tydzień.

15)   Zaniedbywanie obowiązków rodzinnych na rzecz sekty. Tłumienie wynikłych stąd wyrzutów sumienia poprzez wmawianie sobie że uczestniczy się w czymś bardziej doniosłym i ważniejszym niż rodzina. (np. zbawianiu świata, czynieniu go lepszym)

16)   Wychowanie dzieci w duchu sekty (opieka sekty, wszyscy jesteśmy rodziną). Opieka sekty nad młodzieżą, która nobilituje i każe jej wierzyć , że jest się przeznaczonym do wyższych celów (całkiem „przypadkowo” zbieżnych z celami sekty)

17)   Dyplomy i świadectwa na zakończenie pewnych etapów wtajemniczenia (oczyszczenie u scjentologów,workshop u monistów)

18)   Kolejne poziomy rozwoju duchowego (potrzeba utrzymywania diety, studiowania, głodówki, umartwianie się, medytowanie, gimnastyka, codzienny jogging, mantrowanie, audytowanie w celu osiągnięcia wyższego poziomu duchowego rozwoju itd.)

 

Całkowita zmiana osobowości człowieka na kultową.

 

1)Przejęcie kontroli nad życiem jednostki przez sektę. Nieumiejętność podejmowania decyzji przez członka sekty bez poradzenia się „kogoś wyżej”.  Wywołanie poczucia winy, jeśli się nie jest w stanie sprostać wymogom sekty z zapewnieniem, że my ci pomożemy (po bratersku oczywiście)

2)Utrata poczucia bezpieczeństwa, grupa jest schronieniem, postrzeganie świata zewnętrznego jako niebezpiecznego i pełnego pułapek, przy czym trzeba zaznaczyć, że członek sekty już wcześniej stracił kontakt z rodziną  i przyjaciółmi na rzecz grupy.

3) Absurdalne nakazy np. nie wolno Ci powiedzieć , że jesteś smutny, (moon, scjentolodzy), poddawanie kontroli (system kar i nagród oraz donosicielstwo). Presja ze strony grupy by być coraz lepszym mimo że dobrze spełniasz wymogi grupy na przemian z entuzjazmem, radością, że służy się czemuś dobremu

4) Nie wolno kwestionować prawd sekty, jeśli czegoś nie rozumiesz to może być Twoja wina, system jest doskonały. Musisz być ukarany (zimny prysznic – moon).

5)      Praca na rzecz sekty lub działalność na jej rzecz zajmuje cały wolny czas, zmuszanie do pisania sprawozdań, spowiadania się itp. Brak czasu na refleksję.

6)      Przemoc fizyczna (zakuwanie w kajdanki, bicie po twarzy, wyśmiewanie u moona, specjalne „obozy” u scjentologów)

7)      Jeśli coś złego się nam przytrafia to nigdy nie jest to wina systemu tylko nasza. Sekta znajduje moc usprawiedliwień na ten stan rzeczy. W sekcie moona jest to odszkodowanie (płacenie za grzechy swoje i swoich przodków).

8)      Na koniec dowiadujesz się , że świat jest całkowicie zdeprawowany a Ty nie masz dokąd uciec, na dodatek masz poczucie „bycia klonem”, każda refleksja, wątpliwość włącza „myślenie sekty”. Człowiek czuje się wyprany z emocji i uczuć, poddaje się.

 

Odejście

 

Dojście do ściany spowodowane niemożliwością spełnienia celów sekty (ponad siły)  co może się skończyć samobójstwem (skutek całkowitej utraty poczucia bezpieczeństwa).

Zrozumienie , że zostało się oszukanym i wyzwolenie.

​

 

I jeszcze jedna uwaga: wszelka krytyka jest traktowana albo jako prześladowanie albo jako zamach na wolność wyznania (do wyboru)

​

Więcej i szerzej

https://noworytam.wixsite.com/moonwpolsce/sekta-nienawi%C5%9B%C4%87-w-i

              Sekta czy wyznanie

 Generalnie ujmując w różnych wyznaniach zdarzają się różne patologie, przestępstwa itp.

Natomiast w sekcie to patologia jest normą.

Przykład : Pedofilia jest w normalnym wyznaniu przestępstwem, natomiast w niektórych sektach jest zsakralizowaną normą.

​

Ogromna ilość osób ma problem ze zrozumieniem różnic pomiędzy wyznaniem a sektą. Wynika to z niedoinformowania i nieznajomości technik manipulacyjnych stosowanych w grupach manipulujących. Tym artykułem chciałabym rozjaśnić temat. Oczywiście chciałabym podkreślić, że wyznania nie są wolne od grzechów czy też różnych patologii. Takie patologie występują jednak w różnych organizacjach, również niereligijnych i są częścią naszego ludzkiego świata.

​

1. Guru ; przewodnictwo duchowe

Guru sekty

Występowanie osoby (lub ciała kierowniczego) uznawanego przez wyznawców za nieomylną wyrocznię, która posiada nadnaturalne możliwości, względnie osobisty kontakt z Bogiem (guru bądź grupa ludzi uznawanych za nieomylnych).

Sekta nie istnieje bez guru bądź grupy ludzi uznających się za namaszczonych przez samego Boga w celu wypełniania swojej ziemskiej misji. Guru może przybierać miano mesjasza, proroka, przebudzonego, widzącego itp. w zależności od pochodzenia kulturowego sekty (chrześcijaństwo, hinduizm, islam itd.). Wiedza przekazywana prze guru jest nieomylna, nie podlega dyskusji ani krytyce. Guru może posiadać nadnaturalne cechy, może rozmawiać z duchami, kontaktować się z osobami z innego wymiaru, z istotami pozaziemskimi, być w stałym kontakcie z Bogiem, lewitować, mieć prorocze sny, widzenia itp. Te pozazmysłowe zjawiska nie wymagają dowodów, są przyjmowane przez wyznawców jako aksjomat, prawda objawiona, jednocześnie sankcjonują władzę guru. Guru sekty sprawuje całkowitą kontrolę nad życiem jednostki, oddziałując na nią poprzez swoje mowy, kazania, zarządzenia, przepisy dyscyplinujące i skłaniające jednostkę do życia w sposób zgodny z założeniami guru. W sektach totalitarnych podejmuje decyzje dotyczące bardzo osobistych kwestii jak małżeństwo, seks, sposób spędzania czasu. Może to robić w sposób bezpośredni w małej sekcie bądź poprzez zaufanych liderów, z którymi dzieli się częściowo władzą aczkolwiek w sposób warunkowy. W przypadku sekty zamkniętej decyduje również o pracy wyznawcy (czasie pracy, wynagrodzeniu za pracę bądź jego braku itp.). W przypadku sekty "otwartej" decyduje pośrednio o wyborze zawodu (przekonuje np. że niektóre zawody są złe, inne dobre, dzieląc je tym samym na korzystne i niekorzystne z punktu widzenia sekty). Za krytykę bądź podważanie autorytetu guru grozi wykluczeniem a tym samym utratą zbawienia. Działanie guru nakierowane jest nie na rozwój duchowy czy osobowy jednostki lecz na jej podporządkowanie.

​

Przewodnictwo duchowe

Poszczególne wyznania religijne również posiadają osoby, które wpływają bezpośrednio lub pośrednio na jednostkę. W zależności od wyznania są to np. papież w Kościele Rzymskokatolickim czy Dalajlama w buddyzmie. Istotną różnicą jest jednak podejście takich przewodników duchowych do jednostki. Swoją władzę przewodnicy duchowi wyznań nie wykorzystuję w celu podporządkowania sobie jednostki a porady życiowe, wskazówki moralne itp. mogą być przez wyznawców przyjmowane bądź nie, jak również interpretowane po swojemu i poddawane krytyce. Ocena moralna przywódcy należy do wyznawcy, stopień podporządkowania się również. Jednostka korzysta z rad przewodnika duchowego ale robi to w sposób wybiórczy i zgodny ze swoimi osobistymi przekonaniami. Nie grozi jej za to wykluczenie z grupy wyznawców. Jednostka może korzystając z wiedzy przewodnika duchowego rozwinąć się osobowościowo i duchowo. Może też w ogóle nie znać nauk swojego przewodnika duchowego, w zależności od stopnia zaangażowania wyznawcy. Przewodnik duchowy nie usiłuje w sposób totalitarny wpływać na wybory jednostki choć może to czynić w sposób pośredni. Nie manipuluje grupą w celu uzyskania własnych korzyści takich jak korzyści materialne czy podporządkowanie jednostki.

​

2. Zaangażowanie jednostki w życie religijne grupy.

Sekta

Całkowite podporządkowanie jednostki celom grupy religijnej, liczy się grupa nie jednostka, o stopniu i sposobie zaangażowania w grupie nie decyduje wyznawca. Dokonuje się to poprzez sztywny rozkład zajęć, wpływanie pośrednio lub bezpośrednio (w zależności od stopnia toksyczności grupy) na wybór życiowego partnera, zawodu itd. W sekcie jednostka musi włożyć maksimum wysiłku w funkcjonowanie grupy i jej przychylność, w zamian otrzymuje złudne poczucie bezpieczeństwa i tzw. wspólnotowość, poczucie wyjątkowości, misji i celu życia. W sektach "zamkniętych" czas nie może być "marnowany". Każde działanie ma znaczenie i ma służyć sekcie, oddanie grupie jest poddawane kontroli, wyznawca może być krytykowany, uznawany za winnego, karany, może być prowokowany do samokrytyki, zmuszany do wyznań, którym ulega pod wpływem nacisku i manipulacji. Kontrolowany jest zarówno przez guru jak i przez współwyznawców. Pilnowanie się wzajemnie co sprawia, że funkcjonuję w klimacie wzajemnych podejrzeń i oskarżeń. Były Świadek Jehowy opisał to tak "Stajecie się przejrzyści jak ze szkła, a także słabi jak dziecko otoczone rekinami. Wszelka wasza intymność jest stopniowo obnażana, czy chodzi w sprawy waszego rodzinnego budżetu czy też o wasze życie seksulane" Z drugiej strony za "dobre sprawowanie" z reguły jest ograniczona nagroda (np. talizman, przedmiot czci, podpis guru : przedmioty z punktu widzenia osoby z zewnątrz bezużyteczne, którym wyznawca nadaje magiczną moc) bądź zgoła nie ma nic. Przy czym wyznawca jest cały czas uznany na niedoskonałego a jego wysiłki na rzecz sekty nigdy nie są w pełni akceptowalne i wystarczające. Wyznawca ma obowiązek pytania o zgodę lidera bądź bezpośrednio  guru przy ważnych decyzjach, jak np. pójście na studia, w skrajnych przypadkach zdaje się na wolę lidera, przywódcy, starszego itp. w takich kwestiach jak : jakiej muzyki ma słuchać, jaki film powinien obejrzeć. Ogranicza to widzenie świata wyznawcy, brak kontaktu z innymi wartościami upośledza jednostkę i prowadzi do wykluczenia społecznego.

​

wyznanie religijne

O sposobie zaangażowania w życie religijne wspólnoty decyduje jednostka. Z reguły wyznania prowadzą różne przedsięwzięcia nie tylko o charakterze ściśle religijnym. Mogą to być przedsięwzięcia o charakterze charytatywnym nie mające charakteru werbowania do grupy wyznaniowej. Mogą skupiać osoby będące członkiem wyznania jak i te spoza wyznania, które łączy wspólne zaangażowanie w dobro człowieka. Wyznawca sam decyduje jak i w jakie przedsięwzięcia grupy chce się zaangażować. Od jego osobistego podejścia zależy na ile odda grupie religijnej swój czas. Wyznanie nie pełni tu funkcji opresyjnej, nie wpływa bezpośrednio, choć może pośrednio w zależności od stopnia zaangażowania wyznawcy, na decyzję wyznawcy. Nie decyduje o tym co wyznawca ogląda czy czyta. Te decyzje podejmuje wyznawca sam w oparciu w swoje własne przemyślenia, może na własne życzenie i w zgodzie z własnym sumieniem samoograniczać się ale zawsze jest to jego wolny wybór.

​

3. Funkcjonowanie w grupie

W sekcie

Sekta rządzi się ścisłymi zasadami, regułami od których nie ma wyjątku. Szczególnie widocznie jest w nacisku jakie kładzie sekta na sposób ubieranie się wyznawcy lub sposób odżywiania się, a także stosunek do tzw. używek i seksu.  Te  aspekty życia są ściśle kontrolowane. Sekta narzuca sposób ubierania się wyznawcy w zależności o rodzaju sekty : od tzw. "porządnego" : garnitury, kobiety zawsze sukienka, spódnica za kolana po typ wschodni (sekty hinduistyczne). Może też wymagać określonej fryzury, zakrywania włosów przesz kobiety bądź wręcz przeciwnie, noszenia brody przez mężczyzn bądź przeciwnie zakaz noszenia brody. Pragnę podkreślić, że jest to zawsze wymóg konieczny a nie dobrowolny, odstępstwo jest zawsze karane poprzez np. "braterskie rady". Stosunek do seksu może być w różnych sektach odmienny. Od całkowitej wstrzemięźliwości seksualnej (narzuconego celibatu) po rozwiązłość seksualną w celu werbowania nowych członków, bądź orgie seksualne z guru. Zawsze jednak ta dziedzina jest podporządkowana chorym urojeniom guru. Pragnę tu zauważyć, że guru  zawsze może więcej. Seks może nosić piętno grzechu (jak w przypadku Ruchu) lub przeciwnie może być traktowany jako "wyzwolenie". Podobnie z używkami i sposobem odżywiania się. Niektóre sekty nie wpływają na sposób odżywiania się wyznawcy (dot. tych "bardziej otwartych"), jednakże zdecydowana większość nakazuje wyznawcom spożywać bądź nie spożywać określonych produktów. W Ruchu istnieje nakaz oczyszczania pokarmu jako tego od szatana. W niektórych sektach istnieje zakaz picia kawy. Niedozwolone są narkotyki i papierosy. W niektórych sektach jednak wskazane jest pobudzanie się narkotykami w celu uzyskania "szerszej świadomości". Zawsze jednak sekta mówi, że nie można inaczej a odstępstwo grozi utratą zbawienia, wykluczeniem, zmuszaniem jednostki do zmiany przyzwyczajeń, które traktuje jak nawrócenie. Co w prosty sposób prowadzi do zmiany osobowości i utraty kontaktu ze swoim prawdziwym ja.

​

wyznanie religijne

Wyznanie może i zwykle to robi promować tzw. zdrowy styl życia, nie zachęcać do palenia, picia itp. Jednakże zawsze ostateczna decyzja należy do wyznawcy a za stosowanie używek czy życie w niezgodzie z wytycznymi wyznania dot. np. seksu nie grożą konsekwencje w postaci wykluczenia. Sposób ubierania się zależy zwykle od tradycji przyjmowanych w danej rodzinie. Akcent przesuwa się tu z organizacji religijnej na decyzje jednostki w tej kwestii. Normalne wyznanie religijne nie decyduje o wyborze małżonka, korzystania bądź nie korzystania z używek, nie decyduje o sposobie odżywiania jednostki. Oczywiście w zależności od wyznania może pośrednio wpływać na wybory, niektóre wyznania wykluczają osoby za palenie papierosów czy nadużywanie alkoholu. Nie czyni to jednak jeszcze z wyznania sekty moim zdaniem. Niektóre ograniczenia mogą wpływać na rozwój osobisty jednostki.

​

4. Sposób wydatkowanie pieniędzy

Sekta

W sekcie zamkniętej wyznawca najczęściej nie dysponuje własnymi pieniędzmi, jego zasobami finansowymi dysponuje grupa. Często też praca na rzecz sekty jest darmowa. W sekcie "otwartej" wyznawca jest nakłaniany do wydatkowania pieniędzy głównie na cele sekty. Przy czym wzbudzane jest w nim poczucie winy gdy nie wywiązuje się z tego obowiązku.

​

Wyznanie

Wyznawca sam decyduje jaką kwotę przeznaczy na swoje wyznanie. Czasami obowiązuję składka z góry określonej wysokości bądź o wysokości składki decyduje wyznawca.

​

5. Pozyskiwanie nowych członków

Sekta

Werbowanie jest obowiązkiem każdego wyznawcy. Przy czym metody werbowanie są często nieetyczne. Osoba werbująca nie mówi całej prawdy o grupie, ukrywa jej prawdziwe oblicze, stwarza pozory tajemniczości grupy, manipulują adeptem. Wykorzystuje informacje przekazane przez adepta do celów werbunkowych. Często wykorzystuje skupiska ludzi wierzących do agitacji na rzecz sekty. Osoba uchylająca się od werbowania jest poddawana naciskowi i krytykowana. Nazywana słabą duchową lub innym określeniem znanym i rozumianym tylko w sekcie. Do werbowania w niektórych sektach wykorzystuje się dzieci. (Świadkowie Jehowy). Wyznawca zmuszany jest do "dawania świadectwa" zawsze i wszędzie, co powoduje liczne frustracje i zmęczenie. Nagminne jest też składanie sprawozdań z werbowania osobie odpowiedzialnej w sekcie (np. liderowi).

​

Wyznanie

Polityka współczesnych kościołów chrześcijańskich w Polsce zakazuje werbowania do swoich ugrupowań (prozelityzm). Kościoły chrześcijańskie przynajmniej oficjalnie wspierają ekumenizm. Żaden członek wyznania nie jest zmuszany bezpośrednio do świadczenia o swojej prawdzie, chyba że tego pragnie i ma taką potrzebę.

​

6. Prawda i stosunek do ekumenii

sekta

Wyznawca jest przekonany, że posiadł prawdę, która nie podlega dyskusji. Przekroczenie zasad, którymi kieruje się Prawda prowadzi do wykluczenia. Każda sekta jest swoistą dyktaturą. Przekonanie o posiadaniu tej prawdy prowadzi do elitarności. Jednostka czuje się wybrańcem, a jednocześnie czuje ciężar zadań jakie ma do spełnienia. Czuje potrzebę nawrócenia jak największej ilości ludzi bądź jest do tego zmuszana trochę wbrew swojej woli (jeśli nie zwerbuje określonej liczby osób nie będzie mogła założyć rodziny). Elitarność z kolei prowadzi do poczucia wyobcowania ze światem zewnętrznym. Świat zewnętrzny postrzegany jest jako zły, od szatana itp. W świecie zewnętrznym czyhają niezliczone pokusy, które niechybnie doprowadzą wyznawcę co najmniej do upadku moralnego albo też do piekła, utraty zbawienia, choroby, opętania przez demony. Dlatego pokusy czyhające na zewnątrz należy zwalczać za pomocą dyscypliny, rozmów z "braćmi", zwiększonej liczby godzin pracy na rzecz sekty, umartwiania się itp. Świat, który jawi się być światem od szatana nadaje się tylko do nawrócenia bądź .... do zgładzenia. W ekstremalnych przypadkach sekta występuję przeciw światu zbrojenie (Gałąź Dawidowa - przywódca David Koresh) lub przeciwko samej sobie (Świątynia Ludu - Jim Jones). Walka ze światem jest wpisana w sektę, tzw syndrom oblężonej twierdzy. Wróg czyha na zewnątrz ale też może kryć się wśród wyznawców, którzy np. zaczynają mieć wątpliwości. W takim przypadku osoba musi zostać usunięta poza grupę, bez względu na koszty jakie poniesie ona czy osoby, które pozostały w sekcie.

​

wyznanie

Przynajmniej oficjalnie obowiązuje ekumenia i współpraca między wyznaniami. Wyznawca decyduje czy chce brać udział w spotkaniach ekumenicznych i w jakim stopniu zgadza się z polityką swojego wyznania w tej kwestii.

​

Wychowanie dzieci

sekta : Każda sekta ma za zadanie stworzenie innego człowieka, ulepienie go według swojego uznania i wykorzystanie do swoich celów. Dzieci w sekcie nie należą tylko do rodziny ale przede wszystkim do sekty. Niektóre sekty zalecały pozbywania się potomstwa i umieszczanie ich w zakładach opiekuńczych (Moon w początkach działalności), inne widzą w dzieciach zaczyn na przyszłych wyznawców. Zawsze jednak sekta odmawia dzieciom prawa do bycia dziećmi, są to tzw. dorosłe dzieci. Rodziców z reguły zachęca się do wymierzania kar podczas długich wykładów bądź kazań gdy dzieci są wg. sekty "niegrzeczne". Mają być klonami dorosłych. Karcenie jest na porządku dziennym. Czasami o karze decyduje guru. Mówi wnuczka Mojżesza Davida - założyciela Dzieci Bożych "Maria (towarzyska guru) zachęcała wiernych do spowiadania się z tego co ich niepokoiło. Spowiedź robi się nagrywając swoje myśli  na magnetofon..Pewnego dnia otoczyli mnie liderzy , położyli ręce na moim ciele i zaczęli się modlić "Grasz z demonem , jesteś wariatką" Miałam wtedy 14 lat..."  doktrynie Ruchu dzieci są pozbawione grzechu i idealne, co nakłada na nie ciężar nie do udźwignięcia. Podporządkowanie rodziców sekcie prowadzi do ograniczenia widzeń z rodziną, która nie należy do sekty. Dzieci nie mają kontaktu ze swoimi dziadkami na przykład bądź są nastawiane przeciwko nim, uczone nietolerancji wobec osoby , która nie przynależy do grupy. W sekcie Nowy Akropol dzieci muszą przesyłać do "dowódcy" miesięczny bilans dziecka . Jest to autokrytyka. W sekcie Tabitha' s Place dzieci donoszą na te, które zamiast czytać Biblię bawią się. Dla wyznawcy sekty jest ona duchową rodziną, a więc biologiczna musi być podporządkowana woli guru. Dzieci w sekcie zamknięte są w "czarownym jej kręgu", kontakty z rówieśnikami bywają zakazane, preferowane są kontakty z dziećmi z sekty (w grupach "otwartych") . W sekcie zamkniętej dzieci praktycznie cały czas przebywają w otoczeniu osób z sekty, którzy niejednokrotnie przejmują na siebie ich edukację. U scjentologów dziecko (podobnie w Ruchu) przytłoczone jest przez ideał jaki ma osiągnąć. Dzieci muszą być chronione przed zgubnym wpływem świata. Dzieci Sahaja Yoginów są samą czystością dlatego muszą zamieszkać z dala od świata.

 

wyznanie :

​

Wychowanie religijne wyznanie pozostawia w gestii rodziców i tylko od ich zaangażowania bądź tradycji zależy w jakim stopniu dzieci są nauczane prawd swojej wiary.

​

Przyczyny powstawania sekt

​

Przyczyny powstawania sekt są niestety bardzo prozaiczne. Najważniejszą osobą w sekcie jest guru, bądź grupa wybranych, którzy znają Prawdę. Megalomani. I to od tej osoby często się wszystko zaczyna. Co nią powoduje? Trzy czynniki

​

1. Władza

2. Pieniądze

3. Seks

​

Następnym czynnikiem są wyznawcy. To osoby zwykle idealistycznie nastawione do świata, poszukujące sensu i celu życia. Czasami na zakręcie, ale nie zawsze. Pragnące rozwoju duchowego bądź poszukujące prawdy lub tylko pocieszenia. Często są odwrotnością swych guru. Zdolne do wyrzeczeń, krytyczne wobec siebie, pragnące się doskonalić. Niestety sekta w nieuchronny sposób zmienia takich ludzi w doktrynerów.

​

​

​

W tekście korzystałam z własnych przemyśleń i doświadczeń a także z książki "Dzieci w sektach" Hayat el Mountacir.

​

​

 

 

 

 

 

​

​